Sinds een poosje is er een verpleegkundige bij mijn therapie betrokken om een oogje in het zeil te houden en om me te begeleiden als het gaat om eten en (be)wegen. Dat leek me in eerste instantie een heel goed idee, maar in de praktijk vind ik de adviezen toch nogal ingewikkeld. Ik moet loslaten, vond de verpleegkundige, maar hoe doe je dat dan?!
Onbegrepen eetprobleem
Mijn eetprobleem is er al heel wat jaren en is tot nu toe één van de meest onderschatte en onbegrepen problemen geweest. Ik heb geen anorexia of iets dergelijks en dus herkennen veel mensen mijn eetproblematiek in eerste instantie niet. Het beestje heeft geen naampje, dus dan is het er niet, of zoiets.
Het duurt wel even een paar therapiesessies en een heleboel woorden voor mensen snappen wat mijn probleem is. Mijn probleem is namelijk dat ik niet ontspannen met eten om kan gaan en dat ik me altijd bewust ben van wat ik eet en hoeveel ik beweeg en wat de invloed daarvan is op de weegschaal. Dat is al jaren (misschien al wel vijftien jaar) het geval en ik wil dat niet meer. “Ik wil ontspanning als het over eten gaat,” zeg ik altijd.
Inmiddels is dat bij de meeste hulpverleners duidelijk, maar als ik een nieuwe tref, zoals mijn verpleegkundige, vind ik dat toch weer spannend. Gaat zo’n nieuwe hulpverlener mijn probleem zien of gaat die het weer ontkennen?
Begrip voor wat ik niet nodig heb
De verpleegkundige en ik spraken elkaar eerst een keer met mijn psycholoog erbij. Dat vond ik prettig, omdat dat voor mij een veilig gevoel gaf. Dat de verpleegkundige me overschatte, was vervelend, maar toch ook niet erg. Toen ik uitlegde hoe het werkt bij mij, werd dat namelijk gelijk geloofd en begrepen.
Daarna sprak ik de verpleegkundige alleen. Na dat eerste gesprek waren er namelijk van beide kanten nog wat vragen blijven liggen. “Ik ga jou geen eetlijsten geven en ik ga je ook niet op de weegschaal zetten,” vond de verpleegkundige al snel. “Je weet namelijk prima hoe het werkt en wegen doe je ook zelf. Dat hoef ik niet te doen.”
Kijk, dat klonk goed. Die verpleegkundige had het begrepen. Ik heb inderdaad geen eetlijsten nodig en wegen kan ik zelf. Inmiddels zelfs op een gezonde manier, één keer per week en niet meer zoals toen ik puber was tien keer per dag.
Wat ik wel nodig heb
Na dat hoopvolle verhaal over wat ik niet nodig heb, ging de verpleegkundige over naar wat ik wel moet doen. “Jij moet het juist loslaten.”
Zucht.
Nog een keer zucht.
En nog een keer zucht.
Ehm, ja, dat weet ik zelf ook wel. Daar ging ik voor in therapie. Maar tot nu toe heeft niemand me kunnen vertellen hóe ik dan los moet laten. Dat was dan ook mijn vraag. “Hoe doe ik dat?!” Het antwoord klonk simpel: “Geniet van eten. Pak het en geniet ervan. Als je een feestje hebt, eet je mee en dan geniet je ervan.” Oké, wacht. Dat klinkt zó simpel. Maar zo simpel is het (voor mij) dus niet. Ik snap dat het zo werkt, maar dáár zit mijn probleem niet. Mijn probleem zit ná het feestje. Dan kom ik thuis en denk ik dat het toch al ‘mislukt’ is en eet ik de kast leeg. En dát is iets wat weinig mensen begrijpen. Dus ‘laat het los’ is iets waar ik weinig mee kan.
Enigszins teleurgesteld ging ik daarom naar huis. Ik was tijdens dat bezoek aan de verpleegkundige zes weken vrij van eetbuien en was daar best trots op. Maar ik hunkerde naar beschuitjes met hagelslag. Die avond dacht ik: oké, ik moet het loslaten, dus ik mag nu onbeperkt beschuitjes met hagelslag?! Heel even verheugde ik me er al op. Ik nam niets, want dit leek me niet de bedoeling. Wat dan wel de bedoeling is? Geen idee. Laten we maar zeggen dat die verpleegkundige nog wat te doen heeft de komende tijd. En ik ook.
Hoofdtaal 
Succes ermee!
LikeGeliked door 1 persoon
Oh dat beroemde Loslaten… Het is zo makkelijk gezegd altijd. Maar inderdaad: hoe dóé je dat dan? Het is in mijn ervaring niet een kwestie van gewoon besluiten: ‘Oké, ik laat het los.’ Hoewel ik dat wel ideaal zou vinden zeg. Als het zo makkelijk is.
In de serie Friends heeft Rachel een keer liefdesverdriet en zoekt steun bij haar vriendin Monica. Die zegt dan: ‘You just have to let it go!’
Waarop Rachel reageert: ‘Oh, I just have to let it goo!’
Ik vind ‘laat het los’ amper beter dan ‘het komt wel goed.’
LikeLike
Brrr, ja, in die categorie valt het ja. Komt wel goed, laat het los… Allemaal van die dingen waar je niets aan hebt.
LikeLike
Ja hoe doe je dat loslaten, ìk vind het een van de moeilijkste dingen die er zijn.
Letterlijk, ja dat lukt wel, maar in m’n hoofd is een heel ander verhaal.
Ik ben benieuwd hoe de verpleegkundige dat aan gaat pakken.
LikeLike
Ik ben ook benieuwd, want ik krijg tot nu toe niets concreets en dan haak ik af. Letterlijk. Wordt vervolgd in een andere blog.
LikeLike
Succes! Maar gaat de verpleegkundige niet na, waarom je en na welke activiteiten je eetbuien hebt? Want daar lijkt mij het springende punt te zitten. Nochmaals succes!
LikeLike
De verpleegkundige zweeft een beetje, geloof ik en ik houd niet van zweven. Maar het wordt vervolgd in een andere blog.
LikeLike
Als je niet weet waar je je precies aan vasthoudt, kun je ook niet loslaten 😉
LikeGeliked door 1 persoon
“Ik moet loslaten, vond de verpleegkundige, maar hoe doe je dat dan?!”
Dit. Dit is nou precies dé oplossing voor alles waar je tegenaan loopt in je leven: loslaten. Alleen is het heel leuk dat je dát weet, maar dat verrekte HOE is inderdaad veel belangrijker!
Enne, Naomi, even een geheimpje: er is nooit maar 1 manier van loslaten. Er zijn er misschien wel tig! Kwestie van experimenteren om te kijken wat voor jou werkt. Vraag je verpleegkundige eens of ze mee kan/wil denken over een concrete manier waarop jij loslaten kan oefenen. Iets concreter dan “genieten van wat je eet.” 😉 Wat kun jij bijvoorbeeld concreet anders doen na een feestje als jij denkt dat het al mislukt is, zodat je NIET de hele kast leegeet?
Sorry dat ik hier zo op “los ga”, maar dat hele loslaten is me een doorn in het oog! Je wilt niet weten hoe vaak ik dat in mijn praktijk te horen krijg en hoever dat woord af ligt van echt iets gedaan krijgen. Natuurlijk snap jij dat je het moet loslaten. Maar als loslaten bij wijze van spreken een kleurplaat was, hoe zou je die inkleuren? Waar begin je? Dat is veel interessanter en levert veel meer op.
LikeLike
Mooie vergelijking: als loslaten een kleurplaat was. Ik snap je helemaal en je verwoordt het prachtig!
LikeGeliked door 1 persoon
Hopelijk helpt het je een beetje verder!
LikeGeliked door 1 persoon
Tja, als ik het antwoord wist zou ik natuurlijk ook psycholoog zijn. Misschien onder het eten een leuke film kijken, zodat je vergeet dat je aan het eten bent. Maar ja, ik bén geen psycholoog.
LikeLike
En dat soort praktische tips zijn juist de dingen die ik mis bij de verpleegkundige en sowieso in dit hele traject.
LikeLike
Maar daar zou je ook zélf wel op kunnen komen toch?
LikeLike
Dit soort simpele dingen wel, maar er zijn ook allerlei ingewikkelde(re) vragen waar ik geen antwoord op krijg helaas.
LikeLike
Ik ben heel benieuwd naar je gouden tip ! Hier hetzelfde probleem, namelijk… En ondertussen eigenlijk ook best al een hoop frustratie over het feit, dat ik het maar niet opgelost krijg, hoewel het rationeel gezien zo simpel lijkt ( of wordt gebracht )…
LikeLike
Dat is zó herkenbaar, die frustratie over het feit dat je het niet opgelost krijgt.
LikeLike
Wat lastig zeg, dat je geen verdere tips krijgt dan ‘loslaten’… maar hoe dan hé?
Ik weet wel dat loslaten kan helpen maar je moet het natuurlijk eerst kunnen.
Zelf heb ik tot voor vijf jaar altijd ondergewicht gehad (allicht door glutenintollerantie maar dat is een heel ander verhaal). Daar kreeg ik heel veel negatief commentaar op en ik fixeerde me er nogal op dan ook. Wijde dingen aandoen zodat ik zeker niet mijn figuur zou tonen, extra veel eten in gezelschap,…
Tot ik op de duur dacht: wie zijn die mensen en hoe belangrijk zijn ze voor mij? Niet eigenlijk, dus waarom zou ik me aantrekken wat zij vinden? En waarom zeggen ze dit? (allicht vooral om zichzelf goed te voelen)
Oké, dat lukt natuurlijk niet altijd maar zo ging het min of meer.
Het eetschema van die dietiste ook ergens diep opgeborgen (heb het onlangs teruggevonden), weg met die nutridrinks die zo vies waren,…
Dus op die manier heb ik het losgelaten. Gewoon mijn glutenvrije dieet gevolgd en geen andere regels of moeten meer.
En daarna ben ik beginnen bijkomen… 🙂 absurd maar toch.
LikeLike
Het is inderdaad absurd hoe het soms kan gaan, maar ik ben blij voor je dat je nu je weg gevonden hebt. En ja, dat mensen altijd iets van je (figuur) vinden herken ik wel. Héél erg irritant!
LikeLike
Hier heb ik echt geen oplossing voor.
Ga gewoon genieten van eten!
Dat zou ik zeggen, maar wat voor mij en anderen gewoon, makkelijk is , is voor jou een probleem.
Lastig meis!!
LikeGeliked door 1 persoon
In mijn ervaring gaat aan het loslaten zelf veel werk vooraf; irreële gedachten uitdagen, eetuitdagingen aangaan, patronen leren herkennen en met vallen en opstaan leren begrijpen waarom je bepaalde drang voelt en wat erachter zit. En een proces van je situatie/lijf/jezelf/moeilijkheden leren accepteren. Toegegeven, mijn ervaring was met een gediagnosticeerde eetstoornis NAO en specifiek daarop gerichte therapie. Maar eetstoornis of -probleem, er zijn best gelijkenissen lijkt me (zwart/wit denken, perfectionisme etc.). Alleen ‘loslaten’ is een totaal lege huls advies als je niet het gereedschap krijgt daarnaar toe te groeien! Om niet in mineur te eindigen: met dat gereedschap kan het wel, eten is geen issue meer in mijn leven. Succes ermee!
LikeLike
Gereedschap heb ik inderdaad nodig. Dat is heel erg mooi gezegd. En ik hoop dus dat ze dat gereedschap in die therapie gaan geven, maar tot nu toe blijft het schuurtje met gereedschap angstig leeg helaas.
LikeLike