Dappere dame

Er kwam een arbeidsdeskundige bij me langs. Deze man zou gaan bepalen of ik weer aan het werk zou kunnen bij mijn eigen werkgever en zo niet, welk werk ik dan wel zou kunnen. Klinkt goed, in eerste instantie. Maar als je nog helemaal niet kunt werken, klinkt het net iets minder goed.

Ik ben een dappere dame

De arbeidsdeskundige had wat voorkennis. Er was namelijk een arbeidsinzetbaarheidsprofiel opgesteld door de bedrijfsarts. Dat profiel was samen met mij opgesteld en ik stond er helemaal achter. In dit profiel stond namelijk heel duidelijk wie ik ben en vooral wat op dit moment mijn beperkingen zijn.

De arbeidsdeskundige had het profiel eens goed bestudeerd en was naar mijn huis gekomen met het idee dat ik weer (op termijn fulltime) aan de slag zou kunnen. Hij zag heel veel mogelijkheden.

Stel je even voor dat je met dat idee naar mijn huis komt en dat er dan ook nog eens een vrolijk lachende, vriendelijke, zelfstandige vrouw in dat huis blijkt te wonen. Eén en één is twee, toch? Dat leek het wel ja. Nadat ik had uitgelegd wat mijn functie was voor ik me ziek meldde, vroeg de arbeidsdeskundige wat ik dacht dat ik nu zou kunnen. Ik was daar nogal helder in: Op dit moment kan ik eigenlijk niets. Ik ben te overprikkeld, te moe en te labiel. Hij vond dat ik erg negatief was en zag heel veel mogelijkheden. Dat ik nooit meer fulltime zou kunnen werken, snapte hij ook niet.

Paniek!

Op dat moment raakte ik in paniek. Ik had net uitgelegd wat mijn beperkingen zijn, maar blijkbaar vond deze man dat niet geloofwaardig. Nu hij had gezegd dat ik (op termijn fulltime) zou moeten gaan re-integreren, was de paniek compleet.

De paniek was er eigenlijk al veel langer. Nog net voor de arbeidsdeskundige arriveerde, liep de stress hoog op. Ik had al wat nachten met nachtmerries over werk gehad. Op de dag dat de arbeidsdeskundige zou komen, ‘ontmantelde’ ik mijn huis. Alle persoonlijke spullen gingen weg. Ik gunde de man geen kijkje in mijn privéleven. Vervolgens appte ik mijn moeder: “Als er straks een ambulance naar Huize Naomi rijdt, ben ik onder de stress bezweken.” Uiteraard was deze zogenaamd dappere, maar vooral heel eigenwijze dame van plan om het gesprek alleen te doen, maar mijn moeder bood aan te komen. Dat bleek een goed plan.

Eerst zette ik de man met bibberende handen koffie voor. Ik zag het kopje trillen, maar hij niet. Het gesprek begon dus, zoals al eerder beschreven, vrij kalm. Tot de paniek toesloeg.

Op dat moment moest mijn moeder het gesprek af en toe overnemen. De arbeidsdeskundige zag in dat ik op dit moment niet belastbaar ben. Daar heeft hij ook gelijk in, maar ik vond het heel erg dat hij dat niet geloofde toen ik het zei. Waarom geloven mensen me niet? Omdat ik nog kan lachen? Dat is mijn grootste probleem en dat stond ook in het arbeidsinzetbaarheidsprofiel. Maar ja, de paniek had het van me overgenomen; mijn moeder legde uit dat dit precies het probleem is en de arbeidsdeskundige zei dat ik me geen zorgen moest maken. Dat soort uitspraken werken bij mij niet.

Uiteindelijk wilde hij het nog eens uitleggen. “Dat komt bij mij niet meer binnen, maar dan luistert mijn moeder wel.” Zo geschiedde. De arbeidsdeskundige concludeerde dat ik niet belastbaar ben en zou dat doorgeven aan de bedrijfsarts (die dat al láng wist). Hij zou nog aan mij terugkoppelen wat de uitkomst was. Die uitkomst kwam vrij snel, met grote, dikke, geel gearceerde letters: geen re-integratie op dit moment.

Hoe nu verder?

Na afloop was ik ‘blij’ dat deze man had gezien hoe het écht werkt bij mij. Dat is zeldzaam en kan ik niet bewust wel of niet oproepen. Maar ja, ik bleef ervan balen dat mensen me niet gewoon geloven als ik iets zég. Ja, ik kan lachen, maar ik zou willen dat ik iets minder goed toneel kan spelen.

Was ik opgelucht? Ja en nee. Nee, natuurlijk is het niet leuk dat ik nog niet kan werken, nu ik al een jaar thuis ben. Ik zou echt wel weer aan de slag willen. Ik weet echter dat ik op dit moment nog niet voldoende ben hersteld om dat te kunnen. Dus ja, ik was opgelucht. Ik kreeg nog extra tijd om aan mijn herstel te werken. En die tijd heb ik nodig.

Vervolgens was er medicatie nodig om de rust te herstellen en gingen er nog wat onrustige dagen en nachten voorbij. Het had me gesloopt. Nee, ik ben niet die dappere dame. Ik ben een heel erg overbelaste autist, die hersteltijd nodig heeft. Deze man begrijpt dat nu. Op naar de volgende hobbel dan maar…