Het uitgehongerde monster

Categorieën Geloof, Hypochondrie, Psychische gezondheid, , , , , 31 Reacties op Het uitgehongerde monster

Deze week deelde ik het proces van ‘afkicken’ tijdens de behandeling van mijn hypochondrie. Ik moest leren dat ik mezelf gerust kan stellen en dat ik geen dokter nodig heb om dat te doen. Dat viel niet mee en dat was heftig. Twee weken lang werd ik knettergek en daarover schreef ik eerder deze week. Vandaag deel ik de eerste (grote) stappen op weg naar herstel.

Ik trek het niet meer!

Er waren twee heftige weken voorbijgegaan. Ik had mezelf steeds verteld dat ik niet naar de huisarts mocht, maar ik werd wel gek van allerlei angsten en spanningen. Pillen slikken deed ik ook niet en mezelf geruststellen lukte niet. Ik kan dit niet. Ik trek dit niet. Ik kap met die behandeling. Met die gedachten zat ik op vrijdagmiddag bij de psycholoog die mijn hypochondrie behandelt. Hij leek het niet te begrijpen en wilde door naar de volgende stap. “Je moet hier nu doorheen.” Snapte hij dan niet dat ik dat aan het proberen was, maar dat dat me niet lukte?

Is mijn bed de oplossing?

Ik reed woest vanuit therapie naar huis en belandde in bed. Ik had besloten dat ik daar ook niet meer uit zou komen, deed een dutje en werd nog steeds met een gevoel van onbegrip wakker. Maar ja, toen kreeg ik nogal behoorlijk trek in eten en ging ik er dus toch maar even uit om eten op te warmen. Ik was dus uit bed. En ik was boos. Ik zei toch dat ik het niet trok? Waarom werd ik dan niet geholpen, maar moest ik het zelf uitzoeken én weer een volgende stap zetten in de behandeling?

Als ik bang ben

Dezelfde avond viel mijn oog op een Bijbeltekst: Op de dag dat ik vrees, vertrouw ik op U – Psalm 56: 4. Die kwam binnen. Dit was een dag dat ik vreesde, dat ik doodsbang was. Dat ik me alleen voelde, in de steek gelaten en onbegrepen. En hier lag het antwoord. Ik kon God vertrouwen. Angst is niet de sterkste. Dat is God. Het raakte me. Bidden kon ik niet, maar ik pakte mijn gitaar, zong en er kwam rust.

Nu is het klaar!

Die avond kon ik niet slapen. Ik voelde me vreemd. De enorme angst was weg, maar ik was doodmoe van de strijd die ik twee weken (of eigenlijk al jaren) had gevoerd. De volgende morgen werd ik wakker. Ik was nog altijd overstuur van de ‘mislukte’ therapiesessie. Ik besloot dat angst en ik eens een hartig woordje met elkaar moesten spreken. Die angst zou dan misschien bij me horen, maar vanaf nu zou ik de baas zijn en niet de angst. Angst luisterde.

Het uitgehongerde monster

In de dagen die volgden was ik extreem moe, maar de onuitstaanbare angst bleef weg. Ja, natuurlijk was ik wel bang. Maar zoals mijn psycholoog zei: “Jij hebt angst en angst heeft niet jou.” Ik durfde het niet te geloven. Dit kon toch niet? Ik kon toch niet nu, na al die jaren, opeens zo’n vooruitgang zien? Ik durfde het bijna niet hardop te zeggen. Ik durfde het ook niet te delen. Wat als het terug zou komen? Maar ik was zó blij. Toen de angst een week weg was, móest ik het delen, ondanks dat ik het nog steeds niet helemaal begreep.
Nadat ik het deelde met familie werd ik alleen maar steeds blijer. Het was echt anders. Ik voelde me lichter.

Nog steeds was/ben ik bang dat er iets niet klopt en dat de angst keihard terug gaat komen. Of dat gaat gebeuren, weet ik niet. Dat ik daar bang voor ben, schijnt er helemaal bij te horen. Ik ben er ook echt nog lang niet, maar ik ben al zo vreselijk veel verder dan ik nog had durven dromen. Ik wist niet eens meer dat dit soort dagen bestonden, waarop ik geen torenhoge paniek had en niet overwoog de huisarts te bellen.

Mijn psycholoog legde me uit: “Dat monster heeft geroepen. Jij hebt ‘m laten roepen. Eerst gaf je ‘m steeds te eten en dan wil hij alleen maar meer. Nu heb je het monster uitgehongerd. En als je iets geen eten geeft, kan het ook niet heel veel aandacht meer vragen.” Zou het dan toch? Zal het monster dat hypochondrie heet dan echt verdwenen zijn? Had ik hem gewoon al die jaren veel te veel eten gegeven en zo ‘in leven gehouden’?

De zon breekt door

Niet veel later liep ik buiten. Ik heb al heel vaak foto’s gemaakt van de zon achter de wolken. Achter de wolken schijnt de zon. Nu zag ik dat de zon dwars door de wolken heen brak. Dit was wat ik voelde. De zon scheen weer. Niet achter de wolken, maar ervoor. En ik ben zó blij! Of ik er al ben? Nee, zeker niet, maar dit heb ik. En dit vier ik. Elke seconde, ieder uur en elke dag zonder (onverdraaglijke) angst voelt als een enorm cadeau, dat ik dankbaar uitpak.

31 gedachten over “Het uitgehongerde monster”

  8. Je hebt vertrouwen de voorkeur boven angst gegeven, zo mooi!

    Like

  9. Ik zie nu ook een mopperend en chagrijnig monster voor me, met z’n poten over elkaar. “Nouhou, waarom geeft ze me nou geen aandacht meer! Dat is niehiet eerlijk!”

    En dan ga je straks ook nog een stom klein hokje voor hem bouwen, waar hij vanaf dan in moet blijven…

    Like

  10. Goed geschreven, en veel succes en vertrouwen voor de toekomst. Hopelijk bestaat die uit meer zon dan wolken.

    Geliked door 1 persoon

  11. Wat een mooie vergelijking met dat monster dat je niet meer te eten geeft. Zo is het ook echt bij fobiën. Die verergeren omdat je steeds verder gaat in je angsten mijden. Wat is het toch verschrikkelijk dat je meer dan jaar onnodig door deze hel moest door “de wachtlijsten” , bij sneller ingrijpen hoef je niet van zo vreselijk ver terug te komen, zo houd het “wachlijstenmonster” Dat werkt eigenlijk hetzelfde als bij een fobie. steeds méér mensen in zijn onverzadigbare greep.

    Like

  12. Oeps, er is een stukje zin op de verkeerde plaats gekomen. “Dat werkt eigenlijk hetzelfde als bij een fobie.”dit stukje moet helemaal achteraan staan.

    Like

    1. Ja, je hebt helemaal gelijk. Echt idioot dat het zo lang heeft moeten duren… En ja, het is gek hoe dat werkt, dat dus dat wat je als oplossing ziet dat echt niet is. Blijft apart.

      Like

      1. Ja wie vertel je het. Ik had dus ooit pleinvrees, die op een gegeven moment zó ver ging dat ik in mijn eigen huis niet meer alleen boven kon zijn. Had gelukkig een verstandige huisarts én een goede vriendin die me samen erdoor sleepten op de manier die jij nu ook aangereikt hebt gekregen.

        Like

      2. Echt zo bizar. Alleen in je eigen huis en nu onderneem je weer van alles. Echt gaaf dat dat dus kan!

        Like

      3. En begonnen met steeds minder buiten durven, niet in de tram, niet meer lopend, niet meer ergens op visite enz…. Maar ik zei het al eerder, ik kan het me nú bijna niet meer voorstellen. Is ook al 35 jaar geleden.

        Geliked door 1 persoon

  13. Ik denk echt dat het zo werkt, hoe moeilijk het ook is om patronen door te breken. De jongste heeft helaas ook al wel wat ervaring met psychologen en zij gebruikt het tomatenplantje om het begrijpbaar te maken. Gewoon geen water geven dat plantje, dan gaan de tomaten wel door, maar ja, die lust je toch niet.
    Fijn dat het met jou zo goed gaat!

    Like

  14. “Hé, zon, kom maar op, ik ben overal voor in!
    Eens kijken wie het langst kan stralen, en ik denk dat ik win!” 🙂

    Like

  16. Fijn voor je, mooie doorbraak. Wat je aandacht geeft groeit. En andersom werkt het ook. Succes met de volgende stap en geniet van wat je nu al hebt bereikt.

    Geliked door 1 persoon

  18. Pingback: Ik ben de baas!
  19. Pingback: Waar dump je een angststoornis?
  20. Pingback: FEEST!

Reacties zijn gesloten.