Eten en (be)wegen – het doel

Ik schrijf niet heel veel over eten en (be)wegen, hoewel die thema’s wel een groot ‘ding’ zijn in mijn leven. Omdat ik wil dat die thema’s minder ruimte in gaan nemen in mijn gedachten, maakten mijn begeleider en ik er een doel van voor het komende jaar. Een doel dat nog geen einddoel is, maar dat hoop ik wel voor meer rust gaat zorgen.

Eten en (be)wegen – het probleem

Dat ik hier weinig schrijf over het thema eten en (be)wegen, komt omdat ik het zelf vaak lastig vind om hierover bij anderen te lezen. Het is voor mij dan een trigger. Het ligt bovendien bij mezelf nogal gevoelig, waardoor ik het lastig vind om erover te schrijven. Maar nu is het moment daar: ik schrijf er toch over.

Het probleem met eten en (be)wegen is dat het bij mij allemaal heel dwangmatig gaat. Ik kan er niet ontspannen mee omgaan. De hele dag ben ik bezig met wat ik wel en niet mag en moet eten. Aan het begin van de dag vind ik het lastig om te eten wat ‘moet’, want als ik minder eet, val ik misschien die twintig plus kilo die ik (door medicatie) ben aangekomen wel weer af. Aan het eind van de dag vind ik het lastig om niet veel meer te eten dan ‘mag’, want ’s avonds vind ik het gewoon fijn om nog iets lekkers te eten.

Voor het getal op de weegschaal ben ik doodsbang. Ik kwam in 2021 in een jaar tijd meer dan twintig kilo aan. Op dit moment denk ik al bij honderd gram aankomen dat het het begin is van nog minstens twintig kilo. Het getal op de weegschaal dreigt mijn leven te beheersen en dat is niet oké.

En dan het bewegen: ik ‘moet’ van mezelf elke dag naar buiten. Dat is goed voor je en dat klopt ook wel, want dat ervaar ik. Maar er zijn ook dagen dat ik er eigenlijk geen tijd voor heb, omdat ik allerlei afspraken heb. Toch ga ik dan. Als het moet, ga ik ’s morgens om zes uur, want ik moet en ik zal…

En al dat eten en bewegen heeft in mijn beleving één op één gevolgen voor het getal op de weegschaal. Dat is niet zo, want hoe goed ik ook eet: afvallen doe ik niet. Hoeveel ik ook beweeg: afvallen doe ik niet. Dat ik zo ben aangekomen, komt namelijk door medicatie. Maar in mijn hoofd moet ik de controle hebben op dat stomme getal en die probeer ik te krijgen met eten en bewegen.

Duidelijke afspraken over eten en (be)wegen

Mijn begeleider en ik hebben duidelijke afspraken gemaakt over eten, bewegen en wegen. Ik eet elke dag voldoende en volgens de schijf van vijf. Officieel zou ik zelfs nog iets meer mogen/kunnen eten, maar dit lijkt voor mij genoeg te zijn. Met dit eetpatroon viel ik vóór deze medicijnen zelfs af.

Over bewegen is de afspraak dat een half uur per dag de norm is. Voor mezelf maak ik daar stiekem in mijn hoofd een uur van, maar een half uur is dus de norm. Meestal ga ik een uur naar buiten en op therapiedagen een half uurtje, net als op dagen dat ik vrijwilligerswerk doe. Maar ook op drukke dagen lukt het me nu gelukkig om dan ‘maar’ een half uurtje te gaan.
Ook over wegen maakten we afspraken. Dat doe ik op een vast moment.

Het doel voor eten en (be)wegen

Bij het opstellen van nieuwe doelen voor het komende (pgb-)jaar moest het ook over eten en (be)wegen gaan. Mijn doel is dat daarin ontspanning komt. Maar mijn probleem is dat ik zelf niet voor die ontspanning kan zorgen, want ik weet niet wat ‘normaal’ is.

Als je diep in mijn hart kijkt, en dat liet ik mijn begeleider doen, zou het doel zijn om die twintig plus kilo weer af te vallen. Maar, zoals mijn begeleider zegt: “Dat kan niet.” Dan werp ik natuurlijk tegen dat dat wel kan, maar we weten allebei dat het níet kan, want ik heb mijn medicijnen nodig. Afvallen kan dus niet en is een onrealistisch doel.

Wat we dan wel als doel stelden? Eigenlijk heel simpel: iemand vinden die me hierin goed kan begeleiden.
Eigenlijk zou ik bij de grote ggz-instelling van de ggz-soap aan mijn eetprobleem werken, maar dat is jammerlijk gefaald. Dat doel is niet behaald. En de verpleegkundige die hierin praktisch mee zou denken, was zo mogelijk nog zweveriger dan mijn psycholoog. Dat had dus geen effect. Dat er geen effect was op het gebied van eten en (be)wegen was voor mij één van de voornaamste redenen om er te stoppen. Maar ja, het probleem is niet opgelost. Daarom werken we er nog steeds aan en we beginnen simpel: iemand vinden die me hierin kan begeleiden. Wat voor iemand dat moet zijn of gaat worden? We hebben geen idee, maar we gaan er het komende jaar met elkaar naar op zoek.