Ik ben de baas!

Jij kunt echt niet ver lopen hoor, fluisterde hypochondrie me in. Als je ver gaat lopen, krijg je pijn. Of je stort ergens halverwege neer. En dus liep ik niet meer ver. Maar dat was ooit. Dat was toen hypochondrie de baas was. Langzaam maar zeker word ik weer de baas.

Elke dag buiten

Sinds ik niet meer werk, ben ik ‘braaf’ elke dag buiten, zoals ik dat voor die tijd ook al een poosje deed. Het was een doktersadvies, of eigenlijk meer een doktersbevel. Maar het was meer dan dat, want ik wilde het zelf ook. Ik merkte dat het goed voor me was en bovendien vind ik het belangrijk om een beetje fit te blijven. Elke dag naar buiten dus.

Net voor ik me ziek meldde, had ik mijn conditie behoorlijk opgebouwd. Ik liep vaak één keer in de week ruim twaalf kilometer, nog een paar keer zes kilometer en ik fietste nog wat. Een korter rondje dan die zes kilometer liep ik vrijwel nooit.

Steeds korter naar buiten

Langzaam maar zeker sloop erin dat ik steeds korter buiten was. Soms omdat ik simpelweg geen tijd had om lang buiten te zijn en soms omdat de angst me influisterde dat ik dat niet kon. Hoe dan ook, na een poosje won die angst. Je hebt nu al zó lang maar kleine stukjes gelopen; nu kun je niet meer ver. Uiteraard geloofde ik die angst gelijk. En zo liep ik in plaats van een uurtje per dag nog maar krap een half uurtje of minder.

Een uur lopen

Ergens aan het begin van 2020 besloot ik weer eens het ‘standaardrondje’ van zes kilometer te lopen. In een uurtje ben ik dan weer thuis. Ik merkte hoe fijn ik dat vond. Alleen maar de polder om me heen. Geen huizen, geen mensen, geen prikkels (behalve dan de herrie van de tegenwoordig altijd net iets te harde wind). Het lukte ook prima, dus de hypochonder had pech. Toch lukte het me niet om het weer regelmatig te doen. En toen ging ik écht de strijd aan met hypochondrie. Korte rondjes lopen hielp niet. Toen ik een keer een uurtje ging lopen, merkte ik dat dát wel werkte. Aha, ik moest dus gewoon wat langer naar buiten.

Doel: twee keer een uur buiten

Bij de start van de behandeling van mijn hypochondrie stelde ik doelen op. Dat is vrij ingewikkeld en al helemaal moeilijk meetbaar. Toch wist ik wel iets om het ‘meetbaar’ te maken. Ik zei dat ik weer minstens twee keer per week minimaal een uur buiten wilde zijn. Als de andere dagen dan een half uur zouden blijven, vond ik dat prima, maar twee keer in de week wilde ik weer langer. Lukt je toch nooit! riep hypochondrie.

Deze superheld is de baas!

Maar ja, toen versloeg ik het monster hypochondrie. Ik had een vrije dag en het was lekker weer. Ik ging naar buiten, liep 8,5 km (1.20 uur), vond het heerlijk en voelde me een superheld. Ik stuurde een niet zo intelligente, maar intens gelukkige foto naar mijn familie. Ik stond in de polder, de kerktoren van mijn dorp nog net zichtbaar op de achtergrond, mijn tong uitgestoken naar angst. Ver van huis, maar zó in m’n sas! luidde het onderschrift. En hypochondrie? Die had niets te vertellen. Ik ben namelijk de baas. Twee dagen later liep ik een uur. Doel behaald! Doei hypochondrie, ik ben de baas!