‘Gezellig’ zitje in de ggz

In de meeste spreekkamers in de ggz vind je ze terug: ‘gezellige’ zitjes. Twee (en soms drie) stoelen met daartussen een laag tafeltje. Op dat tafeltje natuurlijk de altijd aanwezige doos tissues en voilà, het zitje is compleet. Die zitjes zijn denk ik bedoeld om het een beetje huiselijk/vertrouwd/gezellig te maken. Ik vind ze echter vooral héél erg irritant.

Ik kom hier niet voor de gezelligheid

Misschien ligt het bij sommige mensen anders, maar ik kom niet bij de ggz voor de gezelligheid. Laat ik het zo zeggen: als ik zin heb in een beetje gezelligheid, ga ik wel naar familie of vrienden en dan plof ik daar op de bank. Niks mis mee en een fijn, gezellig zitje.

Maar waarom zou ik in de ggz een gezellig zitje willen? Ik kom daar om te praten over dingen die helemaal niks met gezelligheid te maken hebben.

In de allereerste ggz-instelling waar ik ooit kwam, hadden ze alleen de mogelijkheid om bij zo’n ‘gezellig’ zitje met een laag tafeltje te zitten. Ik vond daar dus niet zo heel veel van, want ik wist niet beter.
Maar toen kwam ik bij een instelling waar de gesprekken plaatsvonden aan tafel. Psycholoog aan de ene kant en ik aan de andere kant. Ik geef toe dat ik het de eerste keer even wennen vond. Maar ik vond het vooral héérlijk!

Doe mij maar een gesprek aan tafel!

Bij de huisarts zit er ook een tafel/bureau tussen arts en patiënt. Bij mijn psycholoog die ik al jaren zie dus ook. Wat ik daar zo fijn aan vind, is denk ik dat het me een beetje een zakelijk gevoel geeft. Ik kom daar om te praten over een vraag of probleem en ik zit daar dus niet om dat met een vriendin te bespreken. Natuurlijk, bij een vriendin doe ik dat gezellig op de bank, maar daar kom ik niet voor bij een psycholoog. Dan wil ik het zakelijk, structureel aanpakken. Dan verwacht ik uiteraard ook andere antwoorden dan wanneer ik bij een vriendin op de bank zit.

Bovendien leerde ik om niet aan ‘stoelendans’ te doen. Ik stel een vraag of zeg iets en dan moet ik niet voor de ander invullen wat die zal vinden. Ik moet niet -figuurlijk- op de stoel van een ander gaan zitten. Een tafel tussen mij en de hulpverlener in helpt mij daar op de één of andere manier bij.

De zakdoekjes

Omdat ik nogal van schrijven houd, vind ik het soms ook prettig om tijdens een sessie even wat op te schrijven. Of ik haal iets tevoorschijn wat ik thuis heb geschreven. De beide psychologen die ik op het moment heb, zijn ook best wel van het aantekeningen maken of even een tekeningetje om iets te verduidelijken.

Bij de ene psycholoog werkt dat prima, met een tafel tussen ons in.
Bij de andere, die altijd in het ‘gezellige’ zitje gaat zitten in plaats van aan het bureau, vind ik het altijd maar ingewikkeld. Ze moet op de grond gaan zitten om iets te kunnen schrijven bij het tafeltje. Ik zou het wel weten. Ik zou mooi gesprekken gaan voeren aan het bureau.

Tot slot moeten we het natuurlijk nog even over de zakdoekjes hebben. Die doos tissues irriteert mij mateloos. Altijd al. Natuurlijk moet ik af en toe huilen in therapie, maar die zakdoekjes zo lekker pontificaal op het lage tafeltje hebben op mij het effect dat ik er alles aan wil doen om niet te huilen. Ze staan er alsof het moet en dan haak ik af.

Ik weet uiteraard dat dit allemaal interpretatie is en mijn gevoel. Er zijn vast mensen die die ‘gezellige’ zitjes fantastisch vinden. Maar ik niet. Laat mij maar lekker zakelijk praten met een bureau tussen mij en de hulpverlener in. O, en de zakdoekjes dan graag op de hoek. Een beetje buiten zicht, maar voor het geval dat ze toch nodig zijn nog nét binnen handbereik.