Tuinieren als therapie

Op mijn lijstje met activiteiten voor mindere momenten staat van alles wat me dan kan helpen en waar ik van kan ontspannen. Tuinieren staat niet op dat lijstje, maar toch vertelde mijn psycholoog me pas dat tuinieren heel therapeutisch blijkt te werken. Ik vond dat iets om eens even te testen in de praktijk.

Mijn onkruid deed het goed

Dat mijn psycholoog zei dat tuinieren therapeutisch werkt, kwam niet helemaal uit de lucht vallen. Het was op een moment dat ik even weinig lichtpuntjes meer zag en dus namen we door wat ik zou doen om de week door te komen tot ik weer therapie zou hebben. Ik vertelde dat ik nog een paar plantenbakken vol onkruid had staan in mijn ‘tuin’ en dat ik zin had om daar eens lekker mee aan de slag te gaan.

Ja, wacht even. Dat vergt enige uitleg. Ik heb totaal geen groene vingers en ik houd helemaal niet van tuinieren. Maar sinds ik (lees: mijn moeder;)) mijn tuintje vorig jaar een upgrade gaf, betrap ik mezelf erop dat ik het heerlijk vind om het bij te houden. Op tijd wat water bij de planten en regelmatig even langs de bakken om het welig tierende onkruid te verwijderen. Dat onkruid heeft het namelijk goed bij mij. Dat kan ik geloof ik elke week wel weer verwijderen.

Tuinieren werkt therapeutisch

Toen ik dat uitlegde, vertelde mijn psycholoog dat tuinieren heel therapeutisch werkt. Het is lekker bezig zijn met je handen, zonder veel na te hoeven denken. Daar komt bij dat je ook nog eens in de gezonde buitenlucht bent.

Ik vond dat wel plausibel klinken. Ik denk dat het zoiets is als een kleurplaat maken, maar dan buiten. Je hoeft er weinig bij na te denken, bent lekker bezig én je hebt zichtbaar resultaat van je werk.

Uiteraard heb ik dit idee even aan een praktijktest onderworpen. Mijn eigen tuintje was in de winter vol komen staan met onkruid en ik haalde het toen niet weg. Vorige zomer deed ik het heel regelmatig, maar in de winter had ik er echt even geen zin in. Nu is mijn tuin weer keurig onderhouden en het onkruid en de gevallen bladeren zijn weg. Werkte het? Nou, best wel ja. Maar ja, mijn ‘tuintje’ is klein. Er staan een paar grote bloembakken met groen en dat is het. Dat is dus misschien niet helemaal representatief voor de stelling dat tuinieren therapeutisch is.

Project schutting

Het geval wilde dat mijn moeder ongeveer tijdens mijn sessie met de psycholoog een appje stuurde. Ze herinnerde zich dat ik had gezegd dat ik haar schutting wel wilde verven/beitsen. Of ik dat nog zag zitten? Ja, dat zag ik zeker zitten! En omdat ik het las nadat mijn psycholoog had gezegd dat tuinieren therapeutisch werkt, vond ik het extra grappig. Dit was mijn kans op wat extra therapie.

Ik wachtte op een zonnige dag en ging aan de slag.
De klus bleek langer te duren dan ik dacht, dus ik ben nog niet eens halverwege, maar twee panelen van de schutting zijn vast geverfd. Al doende leert men, dus het ging wel steeds sneller.

Hier en daar een beetje prutsen en af en toe grote halen met de kwast. Ja, dit was lekker. Dat het zonnetje ondertussen mijn gezicht verwarmde, was een zeer fijne bijkomstigheid. En geloof het of niet: mijn hoofd was vrijwel leeg tijdens die klus. Dus ja, ik denk dat het waar is: tuinieren werkt therapeutisch. Voor mij toch in elk geval. Maar ik houd het wel graag bij simpele klusjes hoor. Echt aan de gang met iets in de grond zetten wordt voor mij al veel te ingewikkeld.

Ik ontdekte overigens nog een andere prettige bijkomstigheid tijdens mijn verfklusje. Die beits geeft namelijk prima grijsdekking aan mijn oorspronkelijk bruine haar. Dat kan ook iets te maken hebben met mijn klunzigheid. Geen idee of iedereen het haar meeneemt bij het beitsen van de schutting;).